Οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις μπορούν να ταξινομηθούν σε τρεις κατηγορίες: Τα κατάγματα του κρανίου, οι εστιακές βλάβες του εγκεφάλου (θλάσεις του εγκεφάλου, ενδοκράνια αιματώματα, τραύμα από βλήμα) και διάχυτες κακώσεις (διάσειση, διάχυτη αξονική βλάβη).

Η κλινική εικόνα μπορεί να είναι οξεία ή χρόνια και η οξεία φάση να είναι σοβαρή, μέτρια ή ελαφρά. Το πρόβλημα για τον ασθενή με οξεία κρανιογκεφαλική κάκωση είναι η σωστή αντιμετώπιση.

Είναι ένα σημαντικό ιατρικό πρόβλημα, κατά την οξεία αντιμετώπισή της αλλά και στην αντιμετώπιση των μακροπρόθεσμων επιπλοκών της.

To χτύπημα στο κεφάλι (κάκωση κεφαλής) μπορεί να προκύψει από ένα τροχαίο ατύχημα, πτώση από ύψος, ξυλοδαρμό κ.ο.κ. Στις απλές κακώσεις έχουμε ήπια συμπτώματα πχ έναν ελαφρό πονοκέφαλο ή ζάλη και δίνονται οδηγίες για τα πρώτα εικοσιτετράωρα.

Οι πιο σοβαρές κακώσεις αντιμετωπίζονται σε περιβάλλον Νοσοκομείου. Γίνεται μια επείγουσα αξονική τομογραφία εγκεφάλου και αναλόγως τα ευρήματα η αντιμετώπιση γίνεται είτε με φάρμακα είτε και με κάποια χειρουργική επέμβαση. Η νοσηλεία συνεχίζεται σε απλό θάλαμο είτε σε μονάδα εντατικής θεραπείας και αν υπάρχει νευρολογικό έλλειμμα (ημιπληγία, τετραπληγία, δυσκολία στην ομιλία ή την κατάποση...) θα χρειαστεί επιπλέον μετάβαση σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης κι αποθεραπείας για κάποιο χρονικό διάστημα ώστε να γίνει δυνατή η ανάρρωση του ασθενούς και η αποκατάσταση του νευρολογικού ελλείμματος. Η παρακολούθηση της πορείας του ασθενή μετά από κρανιοεγκεφαλική κάκωση  θα γίνει από φυσίατρο για μεγάλο χρονικό διάστημα είτε αρχικά σε κέντρο αποκατάστασης  είτε μετά το εξιτήριο του ωστε να γίνει δυνατή η ανεξάρτητη βάδιση, η αυτοεξυπηρέτηση, η επικοινωνία , η κατάποση του ασθενούς και η επανένταξη του σε κοινωνικό ιστό και σε διαμορφωμένο -αν είναι απαραίτητο- εργασιακό περιβάλλον.